Op één van de podia in One Planet besteden we vanaf 10 maart aandacht aan de tambú, een muziek- en dansvorm die in de zeventiende eeuw op de plantages van Curaçao is ontstaan en inmiddels op de Nationale Inventaris van Immaterieel Erfgoed is geplaatst.
Duurzaam Ontwikkelingsdoel 11 draait om duurzame steden en gemeenschappen. Het beschermen en versterken van cultureel erfgoed is een speerpunt bij het bereiken van dit doel. De tambú is hiervan een goed voorbeeld. Tot slaaf gemaakten gebruikten deze muziek- en dansvorm vermoedelijk om met elkaar te communiceren zonder dat de plantagehouder begreep waar het over ging. Omdat de tambú de eenheid van een groep bevorderde – wat door de machthebbers als onwenselijk werd beschouwd – is hij lange tijd door kerk en staat bestreden. Tussen 1936 en 1952 werd de tambú zelfs helemaal verboden. Pas in 2012 (!) werden de laatste restricties voor het houden van tambú-feesten opgeheven.
Sinds 2015 wordt de tambú officieel beschouwd als Nederlands immaterieel erfgoed, dankzij de inspanningen van SPLIKA, een stichting die als doel heeft het Papiaments, de literatuur en de cultuur van de Antillen in Nederland te bevorderen. De Afro-Curaçaose identiteit heeft hiermee de erkenning gekregen die ze verdient. Speciaal voor de opstelling in het Museon schreef Rincho X afgelopen januari een tambú die de geschiedenis van deze muziek en dans vertelt.